Sama Bouwservice zal het zonder een derde generatie Van Kaam moeten doen

Toen Harry van Kaam in 1981 zijn eigen bouwbedrijf startte, had hij niet voor ogen dat zijn zoons ook in het bedrijf zouden komen. Tenminste, hij sprak dat nooit uit richting Sander en Marc. Gezien de naam van het bedrijf, Sama Bouwservice, zou het echter niet gek zijn als het wel een stille wens was. Maar uiteindelijk is het volgens Marc allemaal behoorlijk toevallig gelopen dat hij en zijn broer nu het bedrijf runnen dat hun vader begon. “Mijn vader had vroeger met zijn broers een bouwbedrijf in IJmuiden. In 1981 begon hij voor zichzelf, in Heemskerk. Ik deed toen een voortgezette opleiding voor elektricien, maar dat vond ik niet meer leuk. Omdat mijn vader aangaf dat hij wel wat hulp kon gebruiken, ben ik regelmatig met hem meegegaan naar werken. Uiteindelijk ben ik gestopt met de elektricien-opleiding en bij hem gaan werken als timmerman. Dat was in 1982 en het was in die tijd niet makkelijk om werk te vinden dus het kwam eigenlijk wel goed uit.” Vier jaar later kwam ook Sander in het bedrijf. De drie jaar jongere broer van Marc had bij een ander bedrijf al ervaring opgedaan als metselaar. 

Specialiseren was een must

Sama Bouwservice was in die eerste jaren een klein bouwbedrijf dat vooral verbouwingen en renovaties deed. Het was een van de eerste bedrijven in Nederland die met kunststof kozijnen werkte. “Daar werd toen nog heel gek naar gekeken”, herinnert Marc zich goed. “‘Zowel consumenten als bouwbedrijven vonden dat kozijnen van hout moesten zijn.” Het weerhield de Heemskerkers er niet van om zich juist in de kunststof kozijnen te gaan specialiseren. “Je had heel veel kleine bouwbedrijven die deden wat wij ook deden. Als je in zo’n markt je hoofd boven water wil houden dan moet je je onderscheiden door je te specialiseren, vonden wij. Vandaar dat we ons steeds meer zijn gaan toeleggen op het plaatsen van die kunststof kozijnen.” Begin jaren negentig begon Sama Bouwservice zelfs een eigen kunststof kozijnenfabriek. Rond die tijd werden Marc en Sander, die inmiddels in de avonduren hun aannemerspapieren hadden gehaald, ook mede-eigenaar van het bedrijf. 

De weg der geleidelijkheid

De koerswijziging van bouwbedrijf naar kunststof kozijnenspecialist is eigenlijk nooit een markant moment geweest, en ook niet iets waar de twee zoons heel erg voor op hun vader hebben ingepraat. “We kwamen niet in het bedrijf met allemaal plannen om te vernieuwen; we waren jong en wilden gewoon aan het werk”, geeft Marc aan. “Het bedrijf bestond ook nog maar net toen we er bij kwamen. En ook al hadden we allemaal wilde plannen gehad, het was ook een heel andere tijd dan nu, je deed wat je gezegd werd; klaar.” De verschuiving naar kozijnenspecialist is dan ook heel geleidelijk en natuurlijk gegaan. Het is zelfs maar 10 jaar geleden dat Sama Bouwservice helemaal gestopt is met de verbouwingen. Ook de oprichting van de kozijnenfabriek, 30 jaar geleden alweer, heeft weinig stofwolken veroorzaakt. Vader Harry bemoeide zich toen al niet veel meer met de technische kant van de zaak, hij was vooral bezig met de klantenbezoeken en de verkoop. Het was ook een mooi moment voor hem om te gaan afbouwen richting een vroegpensioen. Daar geniet hij inmiddels al zo’n 25 jaar van.

Niet overleggen om het overleggen

Natuurlijk zijn er, zoals in elke werkrelatie, wel eens wrijvingen geweest, maar over het algemeen is de samenwerking tussen de familieleden altijd heel harmonieus verlopen. Zeker tussen de beide broers loopt het uitermate soepeltjes. “Sander en ik zijn totaal verschillend maar we zitten elkaar op geen enkele manier in de weg”, zegt Marc. “Hij doet vooral de klantenbezoeken terwijl ik me voornamelijk met de interne zaken bezig houdt. Daarnaast is het gewoon een heel fijne broer.” Ook die taakverdeling is eigenlijk als vanzelf ontstaan. En dat is misschien wel wat Sama Bouwservice het meest typeert, de familie Van Kaam is absoluut niet van oeverloos geklets. “Hoe vaak zitten ze bij bedrijven niet elke maandagochtend bij elkaar omdat dat nu eenmaal zo gepland is, terwijl er eigenlijk niets te bespreken valt? Als er iets is dat besproken moet worden dan doen we dat, maar vaste overleggen organiseren, daar doen we niet aan.” Voordeel bij de kunststof kozijnenspecialist is natuurlijk dat het werk redelijk repeterend is en met een personeelsbestand van zo’n 15 tot 20 man dat niet heel veel verloop kent, weet iedereen heel goed wat hij of zij moet doen. “We hoeven dus niet bij elk project te bespreken hoe je het aanpakt. En omdat de klussen redelijk kort duren, hoef je ook niet urenlang te praten over planningen. En Sander en ik? We hebben gewoon weinig woorden nodig.”

Geen derde generatie in het bedrijf

Zoals zoveel familiebedrijven heeft Sama Bouwservice de magere tijden in de bouw goed overleefd. De broers Van Kaam hebben door de jaren het geld voornamelijk in het bedrijf gehouden zodat er voldoende vet op de botten was om de crisisjaren zonder al te veel kleerscheuren door te komen. Maar ze hopen het geld er wel op enig moment uit te kunnen halen. “We hebben allebei kinderen, maar die hebben allemaal een andere keuze gemaakt dan het bedrijf van pa overnemen. Dat betekent dat we dus op enig moment moeten kijken of we het bedrijf kunnen verkopen.” Dat moment is vooralsnog niet aan de orde, met hun respectievelijk 57 en 54 jaar vinden Marc en Sander zich nog te jong om er al mee te stoppen. “Daarvoor vinden we het ook nog steeds te leuk. Maar goed, het is wel een leeftijd dat je een beetje in de rondte moet gaan kijken als je iets wilt regelen.”

Relaxt met pensioen

Dat er geen derde generatie Van Kaam aan het roer van het bedrijf komt, ziet Marc niet als een probleem. Sterker nog, hij vindt het eigenlijk wel prettig. “Als je stopt met werken en je draagt het bedrijf over aan je kind, dan blijf je er toch altijd bij betrokken, zowel financieel als emotioneel. Ik weet niet of ik dat wel zou willen. Ik heb er veel bewondering voor hoe mijn vader dat destijds heeft gedaan, maar persoonlijk denk ik dat ik liever, zoals de meeste mensen die stoppen met werken, onbezorgd van mijn pensioen ga genieten. Maar goed, het is makkelijk praten vanuit deze situatie. Als één van de kinderen het wél had willen overnemen, dan zou ik er nu misschien heel anders tegenaan kijken.”