Wit Wognum kiest voor de weg der geleidelijkheid

Toen Jan Wit in 1911 voor zichzelf begon, had hij vast niet gedacht dat zijn klusbedrijf de kaap van de eeuw ruimschoots zou ronden en zou uitgroeien tot een bouwbedrijf met 90 man personeel met ook nog eens een vastgoed- en een ontwikkeltak. Al moet gezegd dat de groei al best snel na de oprichting inzette, zeker toen na een paar jaar zijn vijf zoons in de zaak kwamen werken. In 1973 ging ook kleinzoon Nic Wit aan de slag in het bedrijf en een paar jaar later sloot ook diens broer John aan. "Er zaten in die tijd ook nog twee neven bij’, zegt Nic. "We zaten op een gegeven moment allemaal in de directie maar werkten ook als timmerman, uitvoerder en zo. Ik was destijds de eerste calculator en werkvoorbereider in het bedrijf." In de jaren negentig werd afscheid genomen van de neven en gingen Nic en John samen verder met het aannemingsbedrijf. In 2019 hebben ze het eigendom overgedragen aan hun zoons Johan en Sjors (van Nic) en Bas (van John). "We hebben nooit echt gestimuleerd dat de jongens het zouden overnemen maar wel op een gegeven moment tegen ze gezegd: als je een rol in het bedrijf ziet voor jezelf dan moet je het wel een keer kenbaar maken voor het te laat is", zegt Nic.

Stapje voor stapje

"Ik ben er echt ingegroeid" vertelt Johan Wit over hoe hij bij het familiebedrijf is gekomen. "Als jonge jongen begon ik met klusjes, op zaterdagen auto’s wassen en de hal opruimen, en later tijdens vakanties ging ik mee naar de bouwplaats." Toch is hij, net als zijn broer Sjors en zijn neef Bas, na de studie bouwkunde niet meteen in het familiebedrijf aan de slag gegaan. "We wilden eerst bij andere bedrijven ervaring opdoen. Ik ben bij een ontwikkelaar gaan werken, Sjors bij de veiligheidsregio Noord-Holland Noord en Bas bij een woningstichting in Amsterdam."
Johan werkt nu 11 jaar bij Wit Wognum, Sjors een jaar of 7 en Bas 6 jaar. In 2019 hebben ze de aandelen van de vaders overgenomen, maar Nic en John bleven via een STAK nog wel zeggenschap houden om hun zoons (die waren toen 37, 33 en 29) in de beginjaren te begeleiden. Half januari is ook de zeggenschap gewijzigd en staan de drie volledig op eigen benen, al heeft Wit Wognum in Arnoud Mulder en Jos Vriend wel ook nog twee directeuren die géén familie zijn en al vóór de overdracht in de directie zaten.

Geen ge-meneer!

De wisseling van de wacht is niet ongemerkt voorbij gegaan. De scheidend directeuren werden verrast met een toer langs de bouwprojecten van het bedrijf waar ze het personeel op taart trakteerden. Dat dat op vrijdag de 13e gebeurde, mocht de pret niet drukken. "Je moet een datum prikken voor de daadwerkelijke overdracht van de leiding, dat geeft duidelijkheid voor personeel en opdrachtgevers", zegt Johan. "Die vrijdag leek ons daar heel geschikt voor want het was precies de 112e verjaardag van het bedrijf." Een week later is er nog een groot feest geweest voor het personeel met partners, opdrachtgevers en onderaannemers. "Hoe we dit hebben gedaan, zegt wel iets over over de sfeer en de cultuur in dit bedrijf, over hoe we met elkaar omgaan", stelt Nic. "Het is heel laagdrempelig bij ons", vult Johan aan. "Iedereen is gelijk, we maken geen onderscheid. We praten als directie net zo makkelijk met leerlingen die net van ESPEC komen, als met een uitvoerder die hier al jaren werkt. Dat is hoe we in elkaar steken." Volgens Nic is dat altijd zo geweest. "Mijn vader Wim werd door het personeel gewoon Wim genoemd. Ik heet voor iedereen Nic en iedereen die nieuw binnenkomt en meneer tegen me zegt, die leer ik dat meteen af."

Dankbaar gebruik maken van kennis en ervaring

Hoewel Nic en John – respectievelijk 69 en 64 jaar oud – geen directeur meer zijn, zijn ze nog wel actief voor het bedrijf. Nic helpt Johan bijvoorbeeld bij een groot project in Hoorn. De ontwikkelingstak -Zeven Projectontwikkeling realiseert daar 81 appartementen en 300 m² bedrijfsruimte. Hoewel Johan al werkervaring bij een ontwikkelaar heef opgedaan en ook nog in die richting heeft gestudeerd, maakt hij graag gebruik van de expertise van zijn vader. "Het is heel fijn om bij zo’n groot project met hem te kunnen sparren want hij heeft veel kennis en ervaring op dit vlak." Nic doet het graag maar snapt ook dat het ook een keer anders kan worden. "Ik heb tegen de jongens gezegd: als het zover komt dat je het zat bent dat ik hier rondloop dan moet je het zeggen, dan ben ik weg." Of hij het ook daadwerkelijk zou zeggen als het zover komt, weet Johan niet zeker. "Je hebt toch te maken met een stukje respect en loyaliteit", zegt hij. "Maar ik ben ervan overtuigd dat ik voorlopig nog veel plezier ga beleven aan de kennis en ervaring van mijn vader en mijn oom."

Alles behalve wegen en bruggen

Zoals de hele overdracht van eigendom en leiding heel geleidelijk is gegaan, zo is er door de wisseling van de wacht ook niet plotseling heel veel veranderd in de organisatie en de bedrijfsvoering. Dat komt deels doordat er met Mulder en Vriend nog twee leden van de vorige directie zijn. Een andere reden is dat er voor Wit Wognum niet veel nieuwe markten aan te boren zijn. "We maken al alles behalve wegen en bruggen", geeft Nic aan. "En nieuwe technieken en technologieën hebben we altijd al gebruikt." Johan beaamt dat. "Toen ik hier 11 jaar geleden kwam werken, was de administratie nog een enorme papierwinkel, nu doen we 95% digitaal." Ook in de uitvoering zelf is die ontwikkeling te zien. Zo geven de woningstichtingen waar Wit Wognum voor werkt de storingen niet meer door via mail maar zetten die in een systeem waardoor de meldingen direct op de iPad verschijnen van de medewerkers die de klus moeten uitvoeren.

5e generatie

Hoewel het bedrijf en de familie Wit heel erg met elkaar verweven zijn, gaat het thuis niet alleen maar over de zaak. "Ik denk dat we het meer over de kinderen van Sjors hebben dan over het werk", lacht Johan. En bij die gesprekken gaat het niet over een eventuele opvolging; de kinderen van Sjors zijn pas 7 en 5. Bas heeft ook een kindje maar die is nog maar 1. Johan zelf heeft nog geen kinderen. "Mochten ze er komen, dan zou ik ze graag vrij willen laten in de keuze. En ik denk dat ze van mijn vriendin ook niet zo nodig directeur van een bouwbedrijf hoeven worden. Ik schat in dat zij eerder aan piloot denkt."